پمپ های دیافراگم، هیدرولیکی یا مکانیکی هستند که به صورت عامل جابه جایی مثبت در پمپ ها طراحی شده اند تا تنوع فشار و نرخ های جریان را ایجاد کند. آنها در واقع پمپ هایی هستند که از حرکت بالا به پایین یک قطعه ی فنجانی، با سطح الاستیکی برای تولید جریان مایع، استفاده می کنند. این سطح که درون پمپ قرار دارد عموما از پلی اتیلن تترافلوئورواتیلن (PTFE)، تفلون، لاستیک سنتزی یا مواد مشابه ساخته شده است. وقتی که سطح در مایع قرار می گیرد، فشار و مقدار جابه جایی مشخصی از مایع اضافه می شود. وقتی که از مایع خارج می شود در سیال بیشتری فرو می رود. از چک ولو در پمپ دیافراگم به منظور جلوگیری از جریان برگشتی سیال از طریق شیر ورودی استفاده می شود.
پمپ های دیافراگم ترکیبی از سیال هیدرولیک یا پیستون هایی برای کنترل حرکت دیافراگم هستند. پمپ هایی با بالا روندگی کم (Low-Lift) و فشار کم برای جابه جایی مایعات غلیظ و ویسکوز مثل دوغاب ها یا روغن های سنگین طراحی شده اند. پمپ های دیافراگم تفلون برای مثال برای کاربردهای صنعتی سایش و فشار بالا استفاده می شود.
در میان ویژگی های کلیدی پمپ های دیافراگم، توانایی آنها برای حرکت خشک برای دوره های طولانی بدون آسیب های احتمالی است. این ویژگی به دلیل حداقل مقدار اصطکاک در پمپ دیافراگم است، و فرسودگی بیشتر توسط انتقال سیال بیشتر از عملکرد پمپ ایجاد می شود. پمپ های مربوط به امور سنگین برای مقاومت در برابر مایعات به شدت غلیظ و گاهی مواقع خورنده طراحی شده اند گرچه مواد مناسب شلنگ برای چنین کاربردهایی لازم است. پلاستیک ها و فلزات مختلفی ( مثل آلومنیوم و فولاد ضد زنگ) به طور ویژه به عنوان شلنگ برای پمپ های استفاده می شوند.
تعداد زیادی از صنایع از پمپ های دیافراگم استفاده می کنند که نشانه ی خوبی از تنوع و دوام آنهاست. آنها دارای کاربردهای مشخصی مثل تقطیر، انتقال روغن و خوراک هستند، هم چنین آنها در خودرو و هواپیما نیز رایج هستند. آنها حتی در صنعت بیو پزشکی استفاده می شوند، و در برخی از قلب های مصنوعی نیز یافت می شوند. آنها عمدتا برای حرکت سیالات ساینده مثل سیمان یا اسیدها و مواد شیمیایی استفاده می شوند.
